Blog
03 Aralık 2025
BATUM KONAKLAMALI KARADENİZ TURU
Karadeniz’in Fısıltıları: Rüzgârın Taşıdığı Saklı Hikâyeler Karadeniz’i anlatırken çoğu kişi aynı cümleleri tekrarlar: hırçın dalgalar, sisli dağlar, yeşilin bin tonu… Ama bu topraklarda, yol üstünde fark edilmeyen, tabelası bile olmayan, haritalara geçmemiş küçük hikâyeler dolaşır. İşte bu yazı, o görünmeyen hikâyelerin peşinden gidiyor. Bir Denizin Hafızası Karadeniz’e bakan yaşlı balıkçılar der ki: “Bu deniz unutmuyor. Ona ne attıysan bir gün mutlaka karaya geri yollar.” Dalga sesine kulak verince gerçekten öyleymiş gibi gelir. Çünkü Karadeniz’de su sadece su değildir; rüzgârın taşıdığı anıları, dağların gölgesini ve yıllardır anlatılan efsaneleri içinde saklar. Bu yüzden belki de burada hiçbir sessizlik tam anlamıyla sessiz değildir. Denizin kıyıya her vuruşunda sanki yüzyıllık bir cümle tamamlanır. Ormanın İçindeki Görünmeyen Yol Karadeniz yaylaları herkesin bildiği gibi yol kenarında değildir. Ama yöre halkının “yalnızların patikası” dediği, haritada görünmeyen eski bir keçi yolu vardır. Bu patika, sis indiğinde kaybolur; güneş açınca kendini gösterir. Yaylacıların söylediğine göre bu yol, yağmurdan saklananların kalbini dinliyormuş gibi hissettirir insana. Her adımda toprak biraz daha yumuşar, ağaçlar biraz daha yaklaşır. Sanki doğa, seni içeri almak için yavaşça kollarını uzatıyordur. Kuşlar bile burada daha düşük sesle öter; çünkü Karadeniz ormanları gürültüyü değil, fısıltıyı sever. Sis: Dağların Örtüsü Değil, Koruyucusu Karadeniz’i tanımlayan sis aslında gizleyen değil, koruyandır. Rivayete göre sis, yüzyıllar önce dağları istiladan saklamak için gökyüzünün gönderdiği bir örtüdür. Bu yüzden yaylaya çıktığında, sis aniden bastığında yöre halkı gülümseyerek: “Dağ seni ‘misafirlik başlıyor’ diye ağırlıyor.” der. Gerçekten de sisin içinde yürümek, dünyanın geri kalanından bir süre kopmak gibidir. Hiçbir şehir, hiçbir hız, hiçbir telaş ulaşamaz oraya. Sadece ayak sesin, nefesin ve hiçliğin içindeki güzellik kalır. Köylerin Hiç Duyulmamış Ritüelleri Karadeniz dağ köylerinde hâlâ sürdürülen ama pek bilinmeyen küçük gelenekler vardır. Bunlardan biri “rüzgârı çağırma taşı”dır. Köydeki yaşlılar, belirli günlerde yüksek bir taşın üzerine küçük bir dal parçası bırakır. Dallar, o günün rüzgârına göre seçilir: Denizden esiyorsa ladin, Dağdan geliyorsa kestane, Yağmur kokuyorsa kızılağaç. Bu ritüelin kimseye zarar verdiği yok; bir dilek, bir teşekkür, bir hatırlatma gibidir. “Doğa bizi unutmasın, biz de onu unutmayalım” mesajının sessiz hâli. Karadeniz’in Zamanı Farklı Akar Karadeniz’de zaman, şehirlerdeki gibi tik taklarla ilerlemez. Burada zaman: Bir yayla evinin bacasından çıkan ince dumanla, Ormanın içindeki bir dere sesinin hızına göre, Denizde aniden parlayan bir güneş ışığına göre akıp gider. Ve belki de bu yüzden Karadeniz, ilk kez gelen herkese aynı hissi verir: “Sanki bir yerlerde daha önce gördüm burayı ama hatırlayamıyorum…” Çünkü Karadeniz, insanın bilinçaltındaki “doğaya dönüş” duygusunu uyandırır. Bu yüzden tanıdık gelir; bu yüzden özletir; bu yüzden dönünce eksikliğini hissedersin. Son Söz: Karadeniz’i Anlatmak Değil, Dinlemek Gerek Karadeniz aslında anlatılacak bir yer değildir. O, dinlenecek bir ruhtur. Bir yaylada sabah uyanıp sisin içinden gelen ilk kuş sesini duyduğunda anlarsın bunu. Bir köy fırınının sıcak mısır ekmeği kokusunu içine çektiğinde… Veya dalga kıyıya vururken içindeki cümleleri toparladığında… Karadeniz, insana şunu fısıldar: “Beni görmek yetmez, beni hisset.”
